Zupa rumfordzka była nazywana zupą ekonomiczną. Robi się ją łatwo z tanich składników

Zupa rumfordzka to zupa gotowana z grochu, z dodatkiem kaszy, ziemniaków (choć te nie od początku były w recepturze), gotowana bez mięsa lub jedynie na kościach i resztkach, czyli np. skórkach. Cel tego dania, to tanim kosztem nakarmić jak najwięcej osób. Dziś to coraz częściej przypominane danie, które, można powiedzieć, jest czymś pośrednim między grochówką a krupnikiem.

Co to jest zupa rumfordzka?

Zupę wymyślił brytyjski działacz społeczny Benjamin Thompson hrabia Rumford. W 1785 roku znalazł się w Bawarii, gdzie został asystentem księcia Karola Wittelsbacha. To wtedy stworzył m.in. domy pracy dla ubogich i wymyślił recepturę taniej, ale pożywnej zupy, którą nazwano na jego cześć zupą Rumforda lub zupą rumfordzką. Choć można znaleźć różne przepisy na to danie, to zawsze w jej składzie są groch i zboża (kasza). Dzięki dodatkowi grochu zupa – do której nie dodaje się mięsa – jest dobrym źródłem białka.

Zupa była wykorzystywana do karmienia ubogich, ale też wojska czy więźniów. W Warszawie działało nawet Towarzystwo Zupy Rumfordzkiej, które potrafiło nakarmić niewielkim kosztem nawet 250 osób dziennie.

Jak zrobić zupę rumfordzką?

Zupę można ugotować na kościach, np. wołowych, czy dodać do niej skórki zwierzęce (np. z drobiu), nie jest to jednak konieczne. Sekretem jest długie gotowanie zupy na wolnym ogniu. To sprawia, że groch i kasza rozgotowują się, a zupa jest gęsta i pożywna. W tradycyjnej zupie rumfordzkiej jest dodatek piwa, taka zupa jest również lekko doprawiana octem.

W różnych przepisach w składzie zupy można znaleźć również fasolę białą czy czerwoną oraz inne warzywa.

Zupę podaje się z chlebem. Dawniej dodawano kawałki chleba bezpośrednio do zupy tuż przed podaniem. Zupę warto posypać pietruszką, dzięki temu zyskuje na wartości.