Kultowy przysmak z PRL-u. Chleb i dwa proste dodatki wystarczały do szczęścia

Pamiętam doskonale, jak prosiłam tatę o to, aby zrobił mi chleb z cukrem. Uśmiechał się, brał pajdę chleba, posypywał grubą warstwą zwykłego cukru i moczył taką kromkę pod kranem. Dziś aż trudno uwierzyć, że dzieci dosłownie się tym zajadały, a chleb z cukrem był jednym z największych rarytasów w czasach kryzysu. Wówczas często nie było na sklepowych półkach żadnych słodyczy, a rodzice, chcąc dać dzieciom coś słodkiego, kombinowali na różne sposoby. Ta solidna dawka węglowodanów w bardzo słodkim wydaniu dodawała energii i znakomicie zaspokajała chęć na „coś słodkiego”. Pamiętam, że kiedy spędzaliśmy całe popołudnia, bawiąc się na podwórku, to słodka kromka była na takie szybkie uzupełnienie energii (żeby za chwilę znowu biec do koleżanek i kolegów) wprost idealna.

Jak zrobić chleb z cukrem?

Mój tata najczęściej robił wspomniany chleb z cukrem i wodą. Woda sprawiała, że chleb i cukier wilgotniały (nie można przesadzić z wodą, bo chleb się rozmoczy) i tworzyły jeden z największych przysmaków dzieciństwa. Ale nie jest to jedyna wersja. Moja babcia z kolei uwielbiała chleb ze śmietaną i cukrem. Smarowała pajdę grubą warstwą gęstej, wiejskiej śmietany i dopiero posypywała całość cukrem. Wiem, że w niektórych domach jadło się także chleb z masłem lub margaryną i cukrem.

Współczesna wersja chleba z cukrem

Z niektórymi smakami dzieciństwa jest chyba tak, że w dorosłości już niekoniecznie byśmy po nie sięgnęli. W moim przypadku tak jest z chlebem z cukrem, którego raczej nie mam ochoty teraz jeść, a wręcz lekko skrzywiłabym się, gdyby ktoś teraz mi coś takiego zaproponował. Ale zjadłabym chleb w innym słodkim wydaniu: usmażyłabym kromki chleba na maśle i posmarowała je miodem. Ewentualnie po przesmażeniu na maśle, można posypać kromki cukrem i smażyć dalej, aż cukier się rozpuści i otoczy kromki słodkim karmelem.